“Laura Dols, gespecialiseerd in vintage galajurken, avondjurken, cocktailjurken, bruidsjurken, tassen, schoenen, kids verkleedkleren en antiek linnen”. Zo staat het geschreven op internet.
Laura kwam als jong meisje wonen in de Helmersstraat, schuin tegenover de hoofdingang van het WG waar haar vader als arts werkte op de Eerste Hulp.
Laura kwam er in haar hippietijd zelf als patiënte terecht na een ongelukkige val. In het verlaten WG in 1984 kraakte ze een ruimte voor haar organisatie Gered Gereedschap, en nu, moeder van twee kinderen en eigenaresse van een gloriërend bedrijf Laura Dols aan de Wolvenstraat, laat ze ‘s avond haar hond Habibi uit op het WG-terrein. Onlangs heeft Laura twee verpleegstersjurken opgedoken in de handel. Werd ze geïnspireerd door haar verleden?
De komende weken is, in 10 delen, steeds een herinnering van Laura te lezen gerelateerd aan haar verleden en heden met het WG.
Jasmijn
“Rond 1960 kwam ik hier wonen, als zesjarig meisje. Mijn vader was huisarts in Osdorp en hij werkte 5 middagen in de week bij de Eerste Hulp op het WG, volledig afgesloten van de WG gebouwen. Ik kan me van het WG-terrein vooral de sfeer heel goed herinneren. Achter de hekken aan de Helmersstraat stonden één en al jasmijnstruiken. In mei, juni kwamen we voor het eerst aan. Het was waanzinnig, die lucht van al die bloeiende jasmijn, een zwoele zomernacht. Mijn eerste impressie.
De Nicolaas Beetsstraat en de Constantijn Huygensstraat waren gerelateerd aan het ziekenhuis. Hier in de Helmersstraat op nummer 151 was een kantoor- boekhandel; op 161 een schoonmaakbedrijf dat veel leverde aan het ziekenhuis; en op 168 verkochten ze bedrijfs- en zusterkleding. Er waren opvallend veel drogisterijen en bloemenwinkels. In de straat werden kamers verhuurd aan verpleegsters. De straat was dodelijk saai, behalve als het bezoekersuur was – dan stroomde de mensen toe en was er geen parkeerplekje meer te vinden. ’s Ochtends was het heel stil.
Lawaai was er vooral van de ziekenwagens, witte auto’s met een rood kruis erop, en met blauwe zwaailichten kwamen ze aansjeesen bij de poortingang.
Het geluid van de sirene klonk als E H B O, anders dan de Ta Tuu van nu.”
Laura Dols