Ik heb hier in 1971-73 de Opleiding tot B-verpleegkundige gedaan. Voornamelijk in Paviljoen 2 en 3. Deze waren erg oud en alles werd steeds achter slot en grendel afgesloten. Men liep hier met grote sleutelbossen. Wat ik me herinner is dat de isoleercellen van de mannenafdeling verschrikkelijk waren. Smalle hoge ruimtes, de bedden waren vastgeklonken aan de grond, ergens hoog aan de muur was een klein raampje.
Voor de mensen die in de isoleercel terecht kwamen was dit het ergste wat je kon overkomen. Men was toen erg streng en ouderwets.
Er kwamen wel nieuwe bewegingen op gang. Je had er de patient staff meetings: patiënten werden meegenomen naar college om hun ‘case’ aan toehoorders te vertellen, zogenaamd vrijwillig, de meeste hielden daar niet van. Wie dat wel interessant vond was Jan Arends (bekend van zijn boek Keefman en zijn sprong/val van het dak van een pand op het Roelof Hartplein). Op het WG is het eerste Verpleeg Collectief ontstaan, dat pleitte voor de rechten van de patiënten en (l.l.)-verpleegkundigen. Met oude bedden kwamen ze in optocht naar het Leidse Plein, en men ging het land in om actie te voeren.
Verder kan ik me herinneren dat er een badhuis op het terrein was waar de handdoeken klaar lagen die je gewoon kon gebruiken. Het was nog niet vanzelfsprekend dat iedereen een eigen douche had, dus het was wel handig om daar, als het zo uitkwam, gebruik van te maken.
Corrie van Eijl