Mijn eerste kindje werd geboren in het Wilhelmina Gasthuis. In het begin was het een hulpeloos klein mensje. Hij lag aan het voeteneinde van het ziekenhuisbed in een soort aquarium, een glazen bak, zodat ik hem vanuit mijn bed kon zien. Niets dan slapen, drinken en huilen deed hij. In het ziekenhuis viel me op dat hij veel minder huilde dan de andere baby’s en dat hij niet, zoals de anderen, werd aangestoken zodra er eentje begon te huilen. Eerst dacht ik dat hij helemaal niet op geluiden reageerde, maar op het moment dat ik merkte dat dit wel het geval was, kon ik mijn angst dat hij doof zou zijn overboord zetten.
De eerste keer dat hij bij mij mocht liggen om te drinken werd geen groot succes. Lorenzje had helemaal geen trek en bleef het liefst doorslapen. Alle pogingen om hem wakker te houden mislukten. Een keer ben ik erg geschrokken: hij lag bij me en ik raakte zijn armpje aan, maar tot mijn schrik bleek het helemaal slap te zijn. Ik dacht dat het er af lag, maar het bleek nog goed vast te zitten, het was alleen maar volkomen ontspannen geweest. In het ziekenhuis mocht ik hem ook voor het eerst alleen in bad doen.
Voor hij echter gewassen werd, moest hij naakt gewogen worden. Dat deed ik dus, maar zodra hij op de weegschaal lag, begon hij te plassen, wat mijn lachlust opwekte. Het kwam ook zo onverwachts! Later is het nog vaak voorgevallen, want hij scheen er een gewoonte van te hebben gemaakt zijn blaasje te ledigen, zodra de luier verwijderd was. Toen hij dus gewogen was, wilde ik hem gaan baden. De hoofdzuster vroeg of Lorenz al gewogen was en toen ik dat bevestigde vroeg ze of er een zuster bij was geweest, want dat moest. Er was geen zuster bij geweest en dus moest hij voor de tweede keer gewogen worden. Tot mijn grote verbazing woog hij minder dan toen ik hem zelf op de weegschaal had gelegd. Het raadsel werd pas voor me ontsluierd, toen ik allang uit het ziekenhuis thuis was. Het drong tot me door dat zijn plasje ook gewicht in de schaal gelegd had en dat hij minder woog toen hij dat geloosd had. Het drinken ging langzamerhand wat beter en op een keer dronk hij bijna achter elkaar 90 ml, terwijl voor die dag op de lijst stond dat hij 40 ml mocht drinken. De zuster heeft me moeten geruststellen dat hij er niets van zou krijgen en dat het geen kwaad kon, want ik maakte me echt zorgen over mijn kleintje dat zo kwetsbaar was.
De dag brak aan dat hij mee naar huis mocht. Voor de eerste keer kreeg hij zijn eigen kleertjes aan, het was allemaal veel te groot, maar het stond toch veel leuker dan die ziekenhuiskleertjes. We namen afscheid van het glazen bedje en thuisgekomen kon hij kennismaken met zijn eigen wiegje, dat allang gereed stond. Het was bekleed met lichtblauw, alsof een voorgevoel me gezegd had, dat het een jongetje worden zou, hoewel een meisje even welkom was geweest.
Ingestuurd door Guda Rol