Ik ben in deze buurt geboren, weet echt nog hoe het Wilhelmina Gasthuis er uit zag. Een beetje somber, met veel gebouwen. De ingang, waar je als bezoeker stond te wachten was in de Constantijn Huygensstraat. Daar stond je tegen de hekken aan gedrukt, want je wilde als eerste naar binnen om je naar vader te gaan, de bezoektijd duurde maar 30 minuten. Wanneer je eindelijk naar binnen mocht, rook het ook echt naar een ziekenhuis.
Mijn vader was geopereerd (in 1964) en wanneer hij een beetje kon lopen, mocht hij aan het hek staan om een beetje frisse lucht te krijgen – dit was aan de kant van de Nicolaas Beetsstraat. Wij woonden toen in de Wilhelminastraat, en dan stond mijn vader te zwaaien met een witte theedoek en zwaaiden wij als kinderen terug, vanaf het balkon met een grote witte doek. Geweldig!!!
Wat is er dan toch een hoop veranderd, in al die jaren met ruime bezoektijden. Jammer genoeg is mijn vader een jaar later overleden, maar wanneer ik in de buurt van het voormalig WG-terrein loop, moet ik altijd aan die momenten terugdenken.
Anneke Lubeck – Breet