Vanaf 1978 heb ik – uit Duitsland afkomstige importstudent – aan de UvA Geneeskunde gestudeerd, colleges gelopen in het W.G., practica gevolgd op het Jan Swammerdam Instituut, snij practicum gedaan op het Anatomisch-Embryologisch Lab op de Mauritskade. Altijd in de krappe pauzes fietsend van de ene plek naar een volgende, soms zeiknat aankomen en luisteren. Lees verder “Geneeskunde en kunst”
Tag: AMC
Dertien is genoeg
Mijn moeder vertelde ons veel verhalen over haar bevallingen in het WG. Zij kreeg er negen kinderen. Ze beschreef de verlosafdeling, meerdere bedden naast elkaar met gordijntjes ertussen. Je kreeg dus alles mee van de gesprekken met de arts en de bevallingen van de andere vrouwen. Heel bijzonder en bijna niet te bevatten in onze tijd van individualiteit en privacy.
Daarnaast was mijn moeder erg gecharmeerd van Prof. Dr. van Bouwdijk Bastiaanse, hoogleraar verloskunde in die tijd. Een leuk verhaal over deze gynaecoloog is dat hij zijn dertiende kind Therese Sophie noemde – Treize Suffit – dertien is genoeg!
Ik bewaar goede herinneringen aan de verhalen van mijn moeder. Zelf werd ik verloskundige en ik heb veel bevallingen mogen begeleiden in het AMC, de voortzetting van het WG en BG. De sfeer daar vind ik nog steeds heel Amsterdams en terug te voeren op het oude WG.
Anna Krüger
Aparte gebouwtjes
Ik ben geboren in het vrouwenpaviljoen, al die paviljoens waren aparte gebouwtjes, dus voor longziektes, KNO, enz. In het poortje was een soort loket/kantoortje waar je aangiftes van geboorte of overlijden kon doen.
Later heb ik er nog een paar weken gelegen met een gebroken enkel. Toen er brand was in hotel Polen (19 mei, 1977) werden er ook slachtoffers naar het WG gebracht. Ik vond die grote witte houten banken buiten altijd zo mooi. Later kwam ik nog wel eens op de afdeling gynaecologie, maar ik moest ‘meeverhuizen’ naar het AMC waar mijn oudste zoon is geboren.
Gerdi Wind
Wel en wederkeer
Wat een herkenbaar verhaal over de hekken waar je tegenaan stond als je op bezoek kwam! Mijn moeder lag in het WG toen ik vijf was en je moest een kaart hebben als je op bezoek kwam. Ik vond het als kind vreselijk om daar naar toe te gaan, alles zo streng.
In 1974 ben ik zelf in de apotheek van het WG gaan werken en wat heb ik het daar leuk gehad, veel gelachen maar ook gehuild. In 1983 meegegaan naar het AMC, wat was dat wennen zeg, van de gezellige buurt van het WG naar niks gezelligs.
Nog steeds heb ik moeite om naar het oude WG te gaan, ik word daar nog steeds een beetje verdrietig van.
Gerda Bruijn